EROP OF ERONDER…
Saar werd ziek. Eerst dachten we iets verkeerds gegeten, maar al gauw zagen we dat het niet zo
onschuldig was. Ze at niet meer, dronk niet meer, kon ook niet meer plassen en poepen. De
dierenarts dacht aan een dodelijk virus.
Onze schrik was groot. Wat nu te doen, overwegen om Saar in te laten slapen… We wisten het
niet. We wilden niet dat ze zo ziek was en ook niet dat we heel veel dingen zouden moeten laten doen.
We besloten een aantal dingen te proberen medicatie, een echo en bloedonderzoek om vast te stellen
of ze het gevreesde virus ook werkelijk had.
Het werd een gevecht om Saar aan het eten te krijgen, om de darmen en het hele proces weer op
ang te brengen. Dat ging thuis niet zo goed, dus hebben we haar op laten nemen.
Na een paar dagen kwam ze weer thuis en het lukte om alles weer op gang te krijgen. Maandag
moesten we weer voor controle of even bellen. We besloten toch even te gaan want ik vertrouwde iets
in haar mond niet.
De dierenarts vertelde dat Saar het gevreesde virus niet had, daar waren we enorm blij om, maar ik
zei er is wel iets raars met haar mondje en de tong was.
Ze schrok toen ze het zag, want dat wees op een ander zeer gevaarlijk virus het Feliene Calicivirus. 2
van de 3 zieke dieren overleven dit niet.
Er werd direct gestart met prednison naast de antibiotica die ze al had. En ik moest zorgen dat ze
bleef eten, dat kost
te heel veel moeite want ze moest zo kwijlen dat alle eten weg glibberde. Brokje
voor brokje naar binnen helpen etc etc. Van alles geprobeerd om maar eten binnen te krijgen.
Toen hoorde ik van mijn dochter dat er een reikicirkel voor dieren bestond en zo ben ik bij jullie terechtgekomen. Saar reageerde vanaf het begin heel erg op de behandelingen. Ik kon precies zien (en zelf ook voelen) wanneer er mensen aan haar dachten. Ze reageerde er goed op, kon gelijk beter eten en oogde ook beter. De 2 e dag werd het ineens een stuk minder in de middag. Op een of andere manier voelde ik: het is erop of eronder. Toen jullie ’s avonds weer aan haar dachten lag ze er bijna bewusteloos bij, maar daarna stond ze op en ging zich een beetje wassen. Ik was dolblij! Wist ook dat er nu een doorbraak naar de goede kant gekomen was.
De dierenarts belde om te vragen hoe het ging en ik heb precies verteld hoe het is gegaan en ook dat jullie had ingeschakeld. Ze was heel positief en zei dat dat zeker geholpen had. Dat vond ik echt super want niet iedereen staat daar zo positief in.
We zijn heel blij …mijn nichtje waar ik Saar van heb gekregen en waar zij nog steeds financieel aan
bijdraagt….en ik dat Saar nu een stuk beter is want ze is zo’n bijzondere kat en ik zou het
verschrikkelijk vinden om haar nu al te moeten missen.
Heel hartelijk dank ook namens Saar.
Jenny